YOKLUĞA DAİR ANLAMINI YİTİRMİŞ HER NE VARSA

Anlam kavramının peşinde tepe taklaktı şimdi kelimeler
Her birinde bir telaş, mana kaygısı güdüyorlardı benliklerinde
Oysa olabildiğine sakindi İstanbul
Vurdum duymazdı, aldırmazdı, olabildiğine gamsız
Kelimeler düşmüş yollara İstanbul caddelerinde yer ararken
Bağrına basmayı reddetmişti çoktan
Yeşil boğulduğunu hissetti bir an için kelimeler ve anlamlar karmaşasında
Her nasılsa cümleler eksik kalıyordu işte
Cümlelerdeki eksiklik vuruyordu İstanbul caddelerine
Ve daha da anlamsızlaşıyordu İstanbul, Yeşil’in eksik cümlelerinin öncülüğünde
Anlam kavramı dalgalanıp rüzgara karışıyordu karşı yakayı Eminönü’ne bağlayan Kadıköy İskelesinde
En çok Yeşil’e koyuyordu bu yok oluş
İstanbul caddelerinin aksine
Yeşil’in ağzından dökülen her bir kelime
Mustafasız bir evrende yalnızlığı tanımlıyor
Izdırabı betimliyordu gelmiş geçmiş halleriyle
Sonra anlam yok oldu birden, yok oldu Yeşil, yok oldu İstanbul
Mustafa zaten yoktu, hiç varolmamıştı
Varoluşu tanımlamaktan acizdi Yeşilin kelimeleri yokluğun içinde
Belli ki zıtlıklar var edemediler birbirlerini
Belli ki güzdüzün güneşi yetmedi gece karanlığına
Belli ki Yeşil varolamamıştı Mustafa’nın yokluğuyla
Ama belli değildi Mustafa’nın varlığının gerekliliği
Yokluğu tasvir için gelmiş geçmiş zamanda



PS: yazıya gereken foto hala çekim aşamasındadır.