2'nin Hikmeti

1,2... İşte yine başlıyoruz. 2 yıl geçti aradan ve ben 2 ay, 2 gün, 2 saattir bu ikilemdeyim. İzlediğiniz bir filmin sonunu tahmin etmek kadar berbat bir duygu yoktur. Okuduğunuz kitap keza. Mesela ben 2 adım sonraki şu çukuru görüyorum ama karşıdan gelen 2 kişi mani olamıyor 2 yaşındaki bir çocuğun çukura düşmesine. Bakmama gerek yok, sıralı apartmanlar arasında yürüyorum. Muhtemelen 2 numaralı kapının önünde durmuşumdur. Diğer rakamlarla aram açıktır zira. İki de bir 2’ye takmam bundandır. Topu topu 2 damla gözyaşı akıttım ardından. Karşılığında 2 kez boşverdim yokluğuna. Bir gittiğin gün bir de seni kaybettiğimi anladığım an. Hani sen gitmişsin, 2 gece filan geçmiş aradan ben hala anlamıyorum yokluğun ne anlama geliyor. 2 kez sesleniyorum ardından, ‘gitmesen olmaz mı?’ diye soruyorum. Ne senden cevap geliyor ne yönünü şaşırmayan adımlarından. ‘Ben’ diyorum ‘2 dünyaya inanırım 2sinde de yapamam sensiz’. Hiç bir değişiklik olmuyor yokluğunun yarattığı boşlukta.
Hayatı 2 sınır arasına sığdırmayı başarmışım, 3.sü fazla kaçıyor. Diğer rakamları da eklemek istiyorum fikrime, zikrime. Misalen senin tekliğin beni 1’e götürsün. ‘Olmaz’ diyor ötelerden bir ses; ‘sen sevgiliyle değil hayaliyle yaşıyorsun’. Böylece 2 tane sen oluyor, bu acınası rakamdan kurtulamıyorum. ‘Peki, yeni cananlar buyur etsem gönlüme?’ Rakamlar ve sevdalar ayak diretiyor kalabalık yapmamak için. Ben tüm bu karmaşa da 2 yüzlü rakamlarla boğuşurken 2 numaralı otobüs geliyor durağa. Dedim ya bakmama gerek yok büyük olasılıkla 2 numaralı koltuk boştur ve her zaman 2 dakika sürer okul yolu. Ben ondan kaçtıkça o beni bulduğu için uğraştırmak istemiyorum onu da. Bu yüzdendir kıyafetlerimi hep 2 beden büyük alıyor, buluşmalarıma 2 dakika erken gidiyor veya sorulara 2 kelime ile yanıt veriyorum. 2 gözüm, 2 kulağım, 2 elim aklıma geliyor sonra. Sevmiyorum bu rakamın duruşunu, telaffuzunu, takvimlerdeki yerini. Öncülüklerin önünü kapatıyor gibi. Zaten yazılışında burnu da kanca ama vardır bir hikmeti diyorum, dillendiremiyorum…